حقیقت غم انگیزی وجود داره که معمولا کشورهای ظلم دیده و ضعیف(به‌جای وصف شکست‌خورده)، ادبیات حماسیِ قوی‌تر، احساسی‌تر و دلنشین‌تری دارن. انگار تو این ممکلت شاعران جور حاکمان رو کشیده‌ن. یادمه احسان عبدی‌پور در فتواهای عاطفی میگفت وقتی کار سربازان تمام شد نوبت به شاعران میرسه، اما به نظر میاد کار زیادی در جغرافیای طلوعی‌ای خورشید برای سربازان نیست.
ترم دو، یا سه دانشگاه نزدیکای غروب با این آهنگ مراد السویطی که درواقع سرود ملی عراق و فلسطینه خیابان دانشگاه تا خوابگاه رو طی میکردم و زمزمه میکردم «هل اراک فی علاک تبلغ السماک، موطنی؟» پاسخ فعلا سر راست است: نه!